Ανακοίνωση ΔΣ της λέσχης (τρολιά)

αναδημοσιεύουμε κείμενο-τρολιά, απάντηση σε ανακοινώσεις της διοίκησης, που μοιράστηκε από τη συνέλευση για το κόστος φοίτησης και άλλους φοιτητές/τριες πάνω στους δίσκους στη λέσχη μέσα από τις διανομές, την Τρίτη 19/11/2013

*****

Ανακοίνωση του ΔΣ της λέσχης

Αγαπητέ φοιτητή/φοιτήτρια,

Μετά από δύο εβδομάδες λειτουργίας της Λέσχης, είναι αποδεκτό από όλους ότι οι παρεχόμενες υπηρεσίες σίτισης είναι αναβαθμισμένες και εξαιρετικής ποιότητας, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Το γεγονός αυτό διαψεύδει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, όσα τον τελευταίο καιρό λέγονταν και γράφονταν, για πιθανά προβλήματα της ανάμεσα στα οποία και η μη δωρεάν σίτιση. Σας παρακαλούμε να αγνοήσετε ότι στη προκήρυξη του νέου διαγωνισμού της λέσχης για το επόμενο έτος, που τρέχει αυτή την περίοδο, αναγράφεται ότι  “Ο ανάδοχος υποχρεούται κατά τη διάρκεια του διδακτικού έτους, στη σίτιση των φοιτητών που δικαιούνται  και  φέρουν  κάρτα  σίτισης. Επίσης  υποχρεούται  στη  σίτιση  των  μη  κατόχων  κάρτας σίτισης φοιτητών, με το αυτό αντίτιμο (σ.σ.1,80€/μέρα) πλέον Φ.Π.Α., καταβαλλόμενο από τους ίδιους.”

Θα σας παρακαλούσαμε επίσης, να μη θεωρήσετε ότι η αναβάθμιση της ποιότητας του φαγητού είναι στάχτη στα μάτια με απώτερο σκοπό τη νομιμοποίηση της παραχώρησης της λέσχης σε εταιρεία catering. Εξάλλου θεωρούμε αυτονόητο πως έχετε διαγράψει απ’τη μνήμη σας πως τα τελευταία 3 χρόνια το φαγητό είχε πέσει σταδιακά στο επίπεδο του συσσιτίου. Προπάντων, όμως, απευθύνουμε έκκληση να μην τολμήσετε να περάσετε την Εγνατία για να μάθετε τι συμβαίνει στο ΠΑΜΑΚ, όπου οι δικαιούχοι διαρκώς μειώνονται και για τους υπόλοιπους υπάρχει αντίτιμο 3,5€ για ένα άθλιο, πλαστικό προμαγειρεμένο φαγητό.

Επιπροσθέτως, ζητούμε την υπομονή σας για τις μεγάλες ουρές και το χρόνο αναμονής στις διανομές. Γι’ αυτό ευθύνονται οι μάζες των μη φοιτητών που σιτίζονται και σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι η διαρκής μείωση εργαζομένων κρατάει κλειστές άλλες τρεις διανομές (μία στην κάτω και δύο στην πάνω λέσχη). Απ’ τη μεριά μας κάνουμε ότι μπορούμε για εντατικοποιήσουμε και να βγάλουμε το λάδι στους εναπομείναντες εργαζομένους. Zητάμε την κατανόησή σας μέχρι να σκεφτούμε κάτι χειρότερο.

          Για να συνεχίσει, ωστόσο, η λέσχη να παρέχει τις άριστες υπηρεσίες της, είναι απαραίτητο να βγάλετε κάρτες σίτισης, καθώς η χρηματοδότηση  εξαρτάται από τον αριθμό των εγγεγραμμένων φοιτητών. Παρακαλούμε μη θεωρήσετε ότι αυτό είναι πρόσχημα για να αποκλειστεί κόσμος με βάση την κατοχή ή όχι της κάρτας. Ξεχάστε ότι τα προηγούμενα χρόνια η λέσχη είχε ελάχιστους εγγεγραμμένους και έπαιρνε υψηλότατες χρηματοδοτήσεις χωρίς ποτέ να είναι καθοριστικός ο αριθμός των επίσημα δηλωμένων. Ξεχάστε επίσης ότι ακόμα και τότε, η διοίκηση ήθελε ελέγχους στη είσοδο και αποκλεισμό ανθρώπων από το φαγητό με διαφορετικά προσχήματα. Αγνοήστε ακόμη ότι την ίδια στιγμή που στην είσοδο της λέσχης οι αποκλεισμοί εντείνονται αφήνοντας ανθρώπους πεινασμένους, στην πίσω πόρτα των μαγειρίων της πετάγονται το βράδυ ολόκληρα καζάνια γεμάτα με φρέσκο φαγητό.

Θα σας παρακαλούσαμε, λοιπόν, να επιδεικνύετε την κάρτα σίτισης στους αρμόδιους υπαλλήλους, να κανιβαλιστείτε μεταξύ σας για το ποιος ειναι άξιος για το φοβερό προνόμιο να έχει ένα πιάτο φαΐ και να σταματήσετε να σκέφτεστε ότι ο τρόπος για να πάρετε πίσω τη ζωή που σας κλέβουν (και πιο πεζά να αυξήσετε και τη χρηματοδότηση της λέσχης) είναι η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας όσων βιώνουν τη λεηλασία πέρα από εικονικούς διαχωρισμούς του τύπου φοιτητής-μη φοιτητής, δικαιούχος-μη δικαιούχος. Κλειστείτε στη γυάλα του φοιτητικού μικρόκοσμου, κοιτάξτε τη δουλειά σας και το συντεχνιακό σας συμφέρον, πατήστε τους διπλανούς για να σωθείτε. Ξεχάστε ότι αύριο άνεργοι θα είστε κι εσείς, εργαζόμενοι των 400€ θα είστε κι εσείς, στη μετανάστευση ίσως οδηγηθείτε κι εσείς.

Κλείνοντας θα θέλαμε να γνωρίζετε ότι η διοίκηση καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να περιφρουρήσει τη συνεχή αύξηση των εξαθλιωμένων αυτής της κοινωνίας, να ενισχύσει τους δημόσιους δωρεάν αποκλεισμούς στη λέσχη και να τους περιφρουρήσει ενισχύοντας τους μηχανισμούς της δημόσιας δωρεάν αστυνόμευσης.

Με εκτίμηση,

το Ειλικρινές ΔΣ της λέσχης

19/11/2013

ανοιχτή συζήτηση για τη λέσχη

*****

στη βίαιη υποτίμηση που βιώνουμε,

σηκώνουμε γροθιές ψηλά

όχι για τη μερίδα, αλλά για όσα είδα

Η λέσχη άνοιξε και θα έπρεπε να περνάμε το κατώφλι της χαμογελώντας. Περνάμε και σφίγγουμε τα δόντια. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πόσο δύσκολα πέρασαν οι τελευταίοι δύο μήνες. Με τα λεφτά να τελειώνουν πριν το καταλάβεις και μ’ ένα μόνιμο άγχος για το «τι θα φάμε ρε παιδιά;». Με τις αόριστες δηλώσεις της διοίκησης για την ημερομηνία ανοίγματος της λέσχης και τις υποκριτικές κινήσεις συμπόνιας. Με το δσ της λέσχης να παίζει κρυφτό σε όλο το campus του ΑΠΘ. Με τις απειλές τους για πειθάρχηση και «συνεργασία» γιατί αλλιώς η λέσχη δεν θα ανοίξει ποτέ. Κι όλα αυτά ενώ στη λέσχη το μόνο που μαγειρευόταν ήταν επισφάλεια και εντατικοποίηση στις πλάτες των εργαζομένων, περικοπές στην ποιότητα και στις μερίδες, έλεγχος στην είσοδο και αποκλεισμός πολλών από εμάς.

Η λέσχη άνοιξε. Αλλά όχι για όλυς και όλες. Την απαόρευση εισόδου θα αντιμετωπίσουν όλοι όσοι είναι φοιτητές μεγαλύτεροι από ν+2 έτη, φοιτήτριες του ΠΑΜΑΚ ή του ΤΕΙ, άνεργες, μετανάστες, και γενικά όσοι και όσες σιτίζονταν μέχρι τώρα στη λέσχη χωρίς να έχουν αυτό το καταραμένο το πάσο. Εμείς το έχουμε ξαναπεί: κανένα πάσο δεν μας ενώνει – καμία κάρτα σίτισης δε μας χωρίζει. Το μόνο που μας ενώνει είναι η κοινή μας ανάγκη ν’ αντεπιτεθούμε στην υποτίμηση και τον εξευτελισμό μας και η θέληση να αγωνιστούμε για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα, θα βρεθούμε μαζί με όποιον δεν θέλει να βιώνει την εκμετάλλευση μόνος, είτε αυτός/η βαφτίζεται από τη διοίκηση «φοιτητής του ΑΠΘ» είτε όχι. Με άλλα λόγια, ντόμπρα και σταράτα: το πάσο μας δεν θα το δείξουμε ούτε στα όνειρα σας κι αυτήν την πόρτα θα την περνάμε όλες και όλοι μαζί, από τώρα και για όλους τους χειμώνες που έρχονται.

Η λέσχη άνοιξε. Με ανάθεση σε εταιρεία catering. Εντάξει, η σταδιακή ιδιωτικοποίηση της λέσχης δεν ξεκίνησε τώρα αλλά με τις εργολαβίες που είχαν γίνει καθεστώς εδώ και χρόνια. Οι συνθήκες λίγο πολύ γνωστές: οι εργαζόμενοι με το διαρκή φόβο της απόλυσης, το φαγητό μας όλο και χειρότερο, οι μερίδες για όλο και λιγότερους/ες. Στην πραγματικότητα δηλαδή, μικρή σημασία έχει και για τους εργαζόμενους αλλά και για εμάς- αν η λέσχη είναι δημόσια ή ιδιωτική, αν αυτός που έχει την ευθύνη της λέσχης είναι το κράτος ή ιδιώτης. Και υπό τα δύο καθεστώτα ίδια είναι η στόχευση: υποβάθμιση ποιότητας και αποκλεισμοί για τον κόσμο που σιτίζεται, συνέχιση και ένταση της επισφάλειας για τους εργαζομένους. Συνεπώς, για να είμαστε ξεκάθαροι, την ίδια αντιμετώπιση θα έχει όποιος κι αν προσπαθήσει να μας επιβάλει την υποτίμηση: θα μας βρει απέναντι του, έτοιμες να πάρουμε πίσω μόνες μας τα αυτονόητα.

Η λέσχη άνοιξε. Και όλα τώρα αρχίζουν. Η μάχη για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια μαίνεται πια και σ’ αυτό το πεδίο και δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Ας το γνωρίζουν, λοιπόν, φίλοι και (κυρίως) εχθροί ότι εδώ δεν μιλάμε για νούμερα και αφηρημένους οικονομικούς δείκτες. Δεν μιλάμε για τους «άλλους» ούτε στο όνομα τους. Γιατί οι «άλλοι», αυτοί που περισσεύουν στους λογαριασμούς των αφεντικών, είμαστε πλέον όλοι και όλες. Κι αν όχι σήμερα αύριο, κι αν όχι στη λέσχη κάπου αλλού: στα νοσοκομεία, στα λεωφορεία, στο ρεύμα, στα νοίκια, στην εργασία, στο επίδομα ανεργίας, κλπ.

Το κείμενο αυτό είναι ένα κάλεσμα προς όλους εμάς που νιώθουμε μόνοι και αδυναμες, που βιώνουμε τη λεηλασία και τους αποκλεισμούς, που φοβόμαστε και διστάζουμε, που σιωπούμε ενώ έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να ουρλιάξουμε. Αν δεν παλέψουμε ενεργά για τις ζωές μας, αν αναθέσουμε για άλλη μια φορά τον αγώνα σε ειδικούς – διαμεσολαβητές δε θα καταφέρουμε τίποτα. Καλούμε λοιπόν καθένα και καθεμιά να βρεθούμε όλες και όλοι μαζί, χωρίς τους ψευδείς διαχωρισμούς που μας επιβάλλουν. Στην μίζερη πραγματικότητα της μοναξιάς που μας ετοιμάζουν να αντιτάξουμε τη δική μας επίθεση όπως ξέρουμε και μπορούμε: χωρίς ειδικούς και παρατάξεις, ισότιμα και αδιαμεσολάβητα, με συλλογική ανάλυση και άμεση δράση, με αλληλεγγύη και συντροφικότητα, με οργή και τρυφερότητα, με πάθος και αποφασιστικότητα, με κέφι και φαντασία, με χαρά και δημιουργικότητα. Δεν είναι το «ένα πιάτο φαΐ», είναι οι ζωές μας και μ’ αυτές δεν θα παίζει κανένας. Δεν είναι ζήτημα εκδίκησης είναι ζήτημα υπεράσπισης του γέλιου.

Ανοιχτή Συζήτηση

Τρίτη 5/11 , 15:00, κάτω λέσχη

2/11/2013

Συνέλευση για το κόστος φοίτησης

http://synkosfoi.espivblogs.net/

Η συνέλευση για το κόστος φοίτησης αποτελείται από άτομα και συλλογικότητες από διάφορες σχολές, που δεν ανήκουν σε παρατάξεις και δεν κατεβαίνουν σε εκλογές, τα οποία συναντιούνται με αδιαμεσολάβητους όρους και με κοινό άξονα τα ζητήματα για το κόστος φοίτησης.

Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις

για την υπεράσπιση των κοινωνικών

αγώνων και των χώρων που τους πράττουν

      Στις γειτονιές μας και στις πόλεις μας υπάρχουν χώροι και κτήρια υπό κατάληψη που χρησιμοποιούνται από ομάδες ανθρώπων σύμφωνα με τις πολιτικές και κοινωνικές τους ανάγκες. Οι μόνιμες αυτές καταλήψεις των κτηρίων αποτελούν ελευθεριακούς χώρους που λειτουργούν με γνώμονα τις συνελεύσεις και την αδιαμεσολάβητη δράση των ανθρώπων που τις απαρτίζουν. Ο λόγος και οι κοινωνικές δράσεις που παράγονται μέσω συνελεύσεων, συζητήσεων και εκδηλώσεων πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου αποτελούν προϊόν αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και αντιεραρχικών δομών, ενώ ταυτόχρονα το κύριο χαρακτηριστικό της οργάνωσης του χώρου και της ζωής μέσα στις καταλήψεις είναι η αλληλεγγύη, το μοίρασμα και η αυτοδιαχείριση τους από τις ομάδες ανθρώπων που συμμετάσχουν σε αυτές.

Σήμερα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την καταστολή της λειτουργίας των χώρων αυτών. Κάποιοι έχουν ήδη δεχθεί επιθέσεις και εκκενωθεί από την αστυνομία τον τελευταίο χρόνο ενώ και άλλοι απειλούνται με εκκένωσή. Ο κατάλογος των καταλήψεων που έχουν δεχθεί καταστολή περιλαμβάνει ήδη τη Βίλλα Αμαλίας, τη κατάληψη Σκαραμαγκά και τα πολιτικά στέκια της ΑΣΟΕΕ και του πολυτεχνείου στην Αθήνα, το Παράρτημα και το Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα, την Αντιβίωση στα Γιάννενα, το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, τις εστίες στην Ηγουμενίτσα, τη Βάλβειο Βιβλιοθήκη στο Μεσολόγγι καθώς και άλλα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια εντός πανεπιστημίων. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια συγκυρία όπου η ύπαρξη αυτοοργανωμένου αγώνα δε θα μπορούσε παρά να »ενοχλεί» τα συμφέροντα του κράτους, σε μια συγκυρία που ο καπιταλισμός δημιουργεί στις κοινωνίες μας συνθήκες κανιβαλισμού, εντατικοποίησης, ανθρώπινης αποξένωσης και καταπίεσης, σε μια συγκυρία που οι επιθέσεις της αστυνομίας και του φασισμού οξύνονται.

Είμαστε αλληλέγγυες/οι και στηρίζουμε των αγώνα των χώρων αυτών για τη συνέχιση της ύπαρξης και της λειτουργίας τους και τη διαφύλαξη των κοινωνικών αγώνων που παράγονται μέσω αυτών. Θεωρούμε ότι η επίθεση που δέχονται πλήττει και εμάς τους ίδιους σαν αγωνιζόμενους/ες, διότι αν και δεν ταυτιζόμαστε πλήρως πολιτικά ο αγώνας μας έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά, άρα δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τη συμβολή τους και στους δικούς μας αγώνες.

Τέλος όσον αφορά τον προβληματισμό που μπορεί να τεθεί για το ότι η κατάληψη ενός δημόσιου ή ιδιωτικού κτηρίου είναι παράνομη σύμφωνα με τους νόμους των κυρίαρχων, απαντάμε λέγοντας ότι δε διαχωρίζουμε τις πράξεις σε παράνομες και νόμιμες αλλά σε »ηθικές» και »ανήθικες» σύμφωνα με το αν μπορούν ή όχι να ενισχύσουν και να προωθήσουν τον αγώνα για μια ελεύθερη κοινωνία.

μπροστά στην αυξανόμενη καθημερινή βαρβαρότητα

ή θα μοιραστούμε τον αγώνα,

ή θα μοιραστούμε τον κανιβαλισμό

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Σάββατο 5/10, ώρα 12:00, Καμάρα

.

3/10/2013

συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα φυσικού

Για την απεργία των διοικητικών εργαζομένων του πανεπιστημίου

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από το αυτόνομο σχήμα του φυσικομαθηματικού της Αθήνας (http://asfms.espivblogs.net) με αφορμή την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του πανεπιστημίου αθηνών (ΕΚΠΑ) ενάντια στις διαθεσιμότητες. Σε απεργία για τον ίδιο λόγο βρίσκονται και οι διοικητικοί εργαζόμενοι των πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΑΤΕΙΘ). Το αρχικό κείμενο τροποποιήθηκε και εμπλουτίστηκε από εμάς προκειμένου να μοιραστεί στις πορείες και τις δράσεις των ημερών. Αν και δεν καταπιάνεται με το συνολο της συζήτησης που διεξάγεται καθώς γράφτηκε πριν την απεργία των καθηγητών και αγγίζει μόνο ακροθιγώς τα θέματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ωστόσο θεωρούμε ότι αποτελεί μια σημαντική συνεισφορά στο βαθμό που οι σκέψεις και οι κριτικές που αρθρώνονται αφορούν πραγματικότητες που δεν αποτελούν ιδαιτερότητα του πανεπιστημίου αλλά τις συναντά κανείς παντού. Επιπλέον η επιτυχία του αγώνα που δίνεται θα εξαρτηθεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από το αν και πόσο θα καταφέρει να απλώσει και να προσχωρήσουν σε αυτόν άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά πεδία. Ετσί για εμας είναι ζητούμενο  να επικοινωνήσουμε και να προσπαθήσουμε να συνθέσουμε τις επιμέρους διαφορετικές πραγματικότητες, ανάγκες και επιθυμίες μέσα σε έναν αγώνα που θα γίνεται ολοένα και πιο κοινός.

17/9/2013

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού Θεσσαλονίκης (Persona non Grata)

 ******

η απεργία των διοικητικών εργαζομένων του πανεπιστημίου

 Μετά την απόφαση της κυβέρνησης να επιταχύνει την εφαρμογή της “διαθεσιμότητας” του Διοικητικού Προσωπικού στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που οδηγεί ουσιαστικά 1756 εργαζόμενους στις ουρές των ταμείων ανεργίας του ΟΑΕΔ, οι διοικητικοί εργαζόμενοι των πανεπιστημίων προχώρησαν σε απεργία.

η ματιά μας

Σε αυτό το καλοστήμενο σήριαλ της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης μέσω της βιαιης υποτίμησης της ζωής και της εργασίας μας απο τα αφεντικά και το κράτος τους δεν θα μπορούσε να λείπει το επεισόδιο «ελληνικό πανεπιστήμιο», δηλαδή η τριτοβάθμια εκπαιδευση στο σύνολο της και το μέρος που αναλογεί στη δευτεροβάθμια (πανελλαδικες εξετάσεις, εντατικοποίηση μαθητών, απολύσεις εκπαιδευτικών κλπ).

Η αλήθεια είναι οτι το πανεπιστήμιο ώς ενας κατεξοχήν εργασιακός χώρος ειδικής σημασίας εξαιτίας του ρολου του ως θεσμού αναπαραγωγής/κατανομής/πειθάρχησης της εργατικής δύναμης πάντοτε αποτελούσε μια πρωτης τάξης επένδυση για τις μπίζνες των αφεντικών εντος και εκτός αυτού. Τη στιγμή που κανείς δεν κουνάει τις υπάρχουσες “επενδύσεις” όπως οι έρευνες μεγαλοεταιριών, στρατού και αστυνομίας, τα κέρδη από τις πατέντες και την περίφραξη της γνώσης (πνευματική ιδιοκτησία), τα κονέ των παρατάξεων, οι μαφίες των εργολάβων και οι απλήρωτες εργασίες διδακτορικών και μεταπτυχιακών, τη ίδια στιγμή οι διάφοροι «αρμόδιοι» μας λένε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» και οτι όλοι οι υπόλοιποι περισσεύουμε: Έτσι ένα τεράστιο ποσοστό διοικητικών υπαλλήλων τίθεται σε διαθεσιμότητα, το κόστος φοίτησης μετακυλύεται εξ ολοκλήρου στους φοιτητές, οι τεμπέληδες διαγράφονται και οι υπόλοιποι χαλάνε το μισό μεροκάματο στους καφέδες για να διαβάζουν όλη την υπόλοιπη μέρα.

Αφού το πανεπιστήμιο δεν μπορεί πλέον να εκπληρώσει το ρόλο που είχε την περίοδο της κοινωνικής ευημερίας (δηλαδή να προσφέρει «πτυχία με αξία» μαζί με τις μίζερες και κανιβαλικές ονειρώξεις καριέρας και κοινωνικής ανόδου που τα συνόδευαν), θα πρέπει να προσαρμοστεί στην εκπλήρωση μόνο των δραστηριότητων που είναι γνησίως ωφέλιμες για τα αφεντικά. Όσο για το προβλημα των «αντιπαραγωγικων», «απείθαρχων» και λοιπών ενοχλητικών επιλύεται εύκολα με τη πάντα πρόθυμη για ακαδημαική καριέρα κρατική καταστολή: καταστολή κινητοποιήσεων (βλ. εισβολή της αστυνομίας και σύλληψη των απεργών εργολαβικών εργαζομένων του ΑΠΘ το φθινόπωρο του 2012, εισβολή στη Πρυτανεία του ΕΚΠΑ προς καταστολή διαμαρτυρόμενων φοιτητών το καλοκαίρι), κλείσιμο δομών αντιπληροφόρησης (π.χ. athens.indymedia και 98fm ραδιοζωνες ανατρεπτικης κεφρασης), εισβολές της αστυνομιας σε κατηλειμμένους χώρους εντός του πανεπιστημίου (βλ. στεκια στην ΑΣΟΕΕ και στο ΕΜΠ), σφραγισμα των σχολών μετα τη δυση του ηλιου,  απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων, μπραβιλίκια και μαφιες μέσα στι σχολες κλπ

Για εμάς τους ξενυχτισμένους φοιτητές, τους άνεργους, τις χαμογελαστές τηλεφωνήτριες και τις εμφανίσιμες σερβιτόρες, οι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο δεν είναι οι βαριεστημένοι υπάλληλοι που μοιράζουν βεβαιώσεις, οι καθαρίστριες δεν είναι οι δουλάρες που μαζεύουν αποτσίγαρα και μισοτελειωμένους φραπέδες απο τα αμφιθέατρα, η φοιτήτρια του φωτοτυπικού δεν είναι το ρομποτ που εκτυπώνει σημειώσεις, η εργαζόμενη στο κυλικείο δεν είναι η ευχάριστη παρουσία που χτυπάει τον πρωινό εσπρέσσο, αλλα είναι ένα κομμάτι της τάξης μας. Είναι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε κοινά συμφεροντα και κοινό μέλλον. Αντι λοιπόν να σκεφτόμαστε το σούπερ γαμάτο μεταπατυχιακό στο εξωτερικό και τη φανταστική καριέρα, σκεφτόμαστε τις κοινές μας ανάγκες και επιθυμίες και τις δυνατότητες συλλογικοποίησής τους ετσι ώστε αυτό το μέλλον να μην αυτό που μας ετοιμάζουν τα αφεντικά και οι λακέδες τους. Απο αυτή τη θέση λοιπόν τασσόμαστε δίπλα στους απεργούς εργαζόμενους των ΑΕΙ-ΤΕΙ, δίπλα στους απεργούς εκπαιδευτικούς και τους καταληψίες μαθητές, δίπλα και ανάμεσα σε όσους βρίσκονται και θα βρεθούν στο δρόμο, στον αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια. Είμαστε δίπλα και ανάμεσα τους για να βάλουμε μπροστά τη συλλογική δουλειά για την ανταλλαγή και την επικοινωνία των κοινών μας εμπειριών, για το χτίσιμο νέων κοινοτήτων αγωνα στα πανεπιστήμια και στους δρόμους και όχι για να παίξουμε ένα ρόλο νεροκουβαλητή-άβουλου υποστηρικτή ή στον αντίποδα (ακόμα χειρότερα) ρόλο διανοουμενου-καθοδηγητή. Είμαστε δίπλα και ανάμεσα για να σμιλεύσουμε την συμπόρευση και την ισότιμη αλληλεγγύη γιατί αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας.

και κάποιες κριτικές παρατηρήσεις

Όμως επειδή κάποια ζήτηματα προσπερνούνται και ξεχνιούνται μέσα στην οργανωτική χαλαρότητα που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο κόμματι των συνδικαλιστικών ηγεσίων οφείλουμε να βάλουμε απο την αρχή στο τραπέζι κάποιους προβληματισμούς. Καταρχήν όταν συμμετέχουμε σε έναν αγώνα θα πρέπει να μελετάμε τη στοχοθεσία και τους όρους με τους οποίους πραγματοποιέιται. Επί της προκειμένης απεργίας (και με βάση τα παραδείγματα των τελευταίων ετών) η αλήθεια είναι οτι παραμένουμε καχύποπτοι για το πώς μπαίνουν αυτα τα χαρακτηριστικά απο τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ομοσπονδίας και των συλλόγων που παρεμβαίνουν σε αυτή και μέσα στους συλλόγους. Γιατί ο τρόπος που κινούνται προσομοιάζει με τις απεργίες πριν το καλοκαίρι στο μετρό και στους εκπαιδευτικούς (αυτή που δεν έγινε), όπου είδαμε οτι οι ηγεσίες δεν μπήκαν στο κόπο να δημιουργήσουν τις συνθήκες και να ενημερώσουν κατάλληλα ενώ γνώριζαν ήδη τη σφοδρότητα της επίθεσης. Έτσι, ενώ το μέτρο της “διαθεσιμότητας” είναι δεδομένο πάνω απο ένα χρόνο η ομοσπονδία και οι ηγεσίες των συλλόγων δεν εκαναν τίποτα παρά περίμεναν τη τελευταία στιγμή για να καλέσουν σε συνελεύσεις και αγωνιστικές αποφάσεις.

 Επίσης παρά τη φαινομενικά μεγάλη συμμετοχη κόσμου στις κινητοποιήσεις η ουσιαστική συμμετοχή (για παράδειγμα στις περιφρουρήσεις) αποτελεί στάση μιας ισχνής μειοψηφίας που καλείται να βγάλει τη βρωμοδουλειά και τελικά να κατερρεύσει εξουθενωμένη. Θα πρέπει να ενημέρωσουμε ξανά τους συνδικαλοπατέρες οτι η ταξίκη σύγκρουση γίνεται στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους και όχι ανάμεσα στις κάλπες και τα τηλεπαράθυρα.

Στο ζήτημα της στοχοθεσίας, παρατηρούμε οτι ο λόγος που παράγεται είναι παρόμοιος με το ζήτημα της ΕΡΤ, ενα κλαψούρισμα δηλαδή για κάποια υποτιθέμενη χαμένη πολιτισμική κληρονομιά της ελλάδας (απλα όπου πολιτισμό βάλτε “ανώτερη μόρφωση”) που ακόμη και στις δόξες της δεν έπαψε ποτέ να βρωμάει πολεμο όλων εναντίων όλων, εξατομίκευση και βόλεμα, διαπλεκόμενα συμφέροντα, πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, πατριαρχική βία, εθνικισμό και ρατσισμό, εκμετάλλευση και δολοφονίες μεταναστών εργατών και πολλά άλλα όμορφα. Ενώ αυτά ήταν τα «περασμένα μεγαλεία» τα οποία σήμερα εκβάλλουν σαν οχετός ακροδεξιάς ρητορικής και πρακτικής, βλέπουμε ότι συγκαλύπτονται βιαστικά. Στο βωμό της εύνοιας, από τα κάθε λογης media, τα νοήματα για άλλη μια φορά αντιστρέφονται και αποκρύπτεται ο μέχρι στιγμής ρόλος και η δυσωδία του “δημόσιου πανεπιστημίου”. Το πανεπιστήμιο αντι να καταδειχθεί ως άλλος ένας τόπος καταπίεσης και εργασιακής (και όχι μόνο) εκμετάλλευσης όπου οι διάφοροι ανώτεροι και κατώτεροι «αρμόδιοι» έχουν το μερίδιο εξουσίας, προσόδων και βρωμιάς που τους αντιστοιχεί, παρουσιάζεται για άλλη μια φορά ώς ένας “ναός της γνώσης” οπού όλα κυλούσαν ωραία και καλα και άρα όλοι μαζί (μεγαλοκαθηγητάδων, πρυτάνεων και επενδυτών συμπεριλαμβανομένων) πρέπει να συνεργαστούμε για να το σώσουμε. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο οτι δεν γυρέυουμε καμια επιστροφή στην εποχή της επίπλαστης ευημερίας και αντίστοιχα την επιστροφή στο πάλαι ποτέ “δημόσιο πανεπιστημιο” (ακόμα και αν αυτο ήταν εφικτό), που αποτέλεσε διαχρονικό συμβολο της καριέρας, του προσοδισμού, του ατομικισμού και των αυταπατών γενεών και γενεών της αγιας ελληνικής οικογένειας.

Οι γνωστές αυτές τακτικές ήττας, φανερώνουν την αντίληψη της αριστεράς οτι οι αγώνες είναι μόνο εργαλειακοί-υποστηρικτικοί μέχρι να βγεί μια κυβέρνηση της αριστεράς για να μας σώσει απο κάνα μνημόνιο (αμην παναγία μου) λες και εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα τα δεινά. Έτσι «δε χρειάζεται να βάλουμε το δάχτυλο και πολύ βαθιά στην πληγή για να μη χάσουμε ψηφοφόρους». Έτσι επίσης, όταν γεννιούνται πραγματικά αυτόνομοι αγώνες που δεν βασίζονται σε σωτήριες πλάτες όπως η κατάληψη του server του πανεπιστημίου πέρυσι το νοεμβρη με σκοπό το μπλοκάρισμα των εκλογών για τα συμβούλια διοίκησης και η άγρια απεργία των καθαριστριών που παρέμεναν απληρωτες στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ χωρις τη στηριξη κανενός σωματείου, αυτοί λοιδορούνται, σαμποτάρονται και αποσιωπούνται από τους ίδιους του «σωτήρες» μας. Έτσι όμως δεν έχουμε και πολλές ελπίδες. Ο αγώνας μας θα πρέπει να αναμετρηθεί και με αυτούς και να ξεπεράσει τα εμπόδια που του θέτουν…

.

απέναντι στο ζόφο της διαμεσολάβησης

να χτίσουμε ισότιμες κοινότητες αγώνα

στούς χώρους που σπουδάζουμε και δουλεύουμε

.

να σπάσουμε τους διαχωρισμούς και να

συναντηθούμε σε κοινές συνελεύσεις και δράσεις

.

το κείμενο γράφτηκε από το αυτόνομο σχήμα του φυσικομαθηματικού της Αθήνας

και τροποποιήθηκε-εμπλουτίστηκε από το Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού Θεσσαλονίκης

το οποίο φέρει και την ευθύνη για την εκδοχή που κρατάτε στα χέρια σας

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το κείμενο της κατάληψης Σαχίνη επίσης από τα Γιάννενα σχετικά με την εκκένωση της κατάληψης Αντιβίωση. Η σιωπή και ο φόβος δε θα νικήσουν.

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού (Persona non Grata)

*****

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΜΑΣΤΕ

Το πρωί της 29ης Αυγούστου 2013 ένας στρατός 100 και πλέον αστυνομικών –όλων των σωμάτων, εισαγόμενος και από άλλες πόλεις- επικουρούμενος από την πυροσβεστική και συνεργεία λαμαρινάδων, κατέκλυσε τα κτίρια του παλιού νοσοκομείου Χατζηκώστα με σκοπό να τα εκκενώσει από τους χρήστες τους. Ο θλιβερός συρφετός είχε στην κεφαλή του την εισαγγελέα Σωτηρίου, τον αστυνομικό διευθυντή Ηπείρου Τρομπούκη και τον αστυνομικό διευθυντή Ιωαννίνων Παπιγκιώτη.

Εδώ και 5 χρόνια λειτουργούσε σε ένα από τα εγκαταλειμμένα κτίρια –ιδιοκτησίας του Υπουργείου Υγείας- η κατάληψη ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ. Η επιδίωξη των αρχών να αφαιρέσουν τα κτίρια από τους χρήστες τους δεν μπορεί να εξηγηθεί με καμιά προπαγανδιστική μπούρδα περί «εστιών ανομίας» και καμιά εξαγγελία περί αξιοποίησης. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν αυτοί που επιτίθενται στις καταλήψεις –στο όνομα του κοινού καλού υποτίθεται- είναι οι ίδιοι που με τις αποφάσεις τους αυξάνουν το εισιτήριο των νοσοκομείων από 5 σε 25 ευρώ, απολύουν γιατρούς, κλείνουνε νοσοκομεία και ευθύνονται για τη χειροτέρευση των όρων ζωής ολόκληρων κοινωνικών κομματιών.

Η πραγματική αιτία της εκκένωσης της κατάληψης ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ έγκειται ακριβώς στη φύση και στην ουσία του εγχειρήματος. Η ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ αποτελεί το γεωγραφικό τόπο κάλυψης αναγκών και επιθυμιών, αλλά και ανάπτυξης πρωτοβουλιών, ανθρώπων και συλλογικοτήτων της αντίστασης και του αγώνα. Ανθρώπων και συλλογικοτήτων που επιθυμούν να οργανώσουν τη ζωή τους ενάντια στο καπιταλιστικό και ιεραρχικό μοντέλο, εφαρμόζοντας την ισότητα, την ελευθερία, την αμεσοδημοκρατία, την αυτοοργάνωση, απορρίπτοντας παράλληλα τους νόμους της ιδιοκτησίας και της αγοράς, τους εθνικούς, ρατσιστικούς και σεξιστικούς διαχωρισμούς. Η ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ πρεσβεύει όλους τους εφιάλτες του κράτους και του καπιταλισμού, για αυτό και αναγνωρίστηκε ως εχθρική που χρήζει εκκένωσης από τους ένστολους υπαλλήλους των αφεντικών.

Μην ψάχνετε να βρείτε εξαγγελίες για αξιοποίηση των παλιών κτιρίων του νοσοκομείου Χατζηκώστα. Δε θα σας τις δώσουν ούτε ο φασίστας υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, ούτε ο τεχνοκράτης διοικητής του Χατζηκώστα Φώτης Βάββας. Άλλωστε η πόλη μας βρίθει από παρατημένα κτίρια και ουδείς ενδιαφέρεται… Η πραγματική αξιοποίηση αυτών των κτιρίων ήταν ο κόπος, το μεράκι και οι αγωνίες των ανθρώπων που τα πήρανε γκρεμισμένα και σάπια και τα μετατρέψανε σε βιώσιμη κατοικία, σε μουσικό στούντιο, σε βιβλιοθήκη και αρχείο, σε χώρο συνεύρεσης και συζήτησης, σε χώρο πραγματοποίησης βιβλιοπαρουσιάσεων, εκδηλώσεων, θεατρικών παραστάσεων, συναυλιών, σε εργαστήρι μελισσοκομίας και απόσταξης. Κι όλα αυτά χωρίς κανένας να χρειάζεται να πληρώνει αντίτιμο για την ικανοποίηση των αναγκών του και των επιθυμιών του.

Η εκκένωση της ΑΝΤΙΒΙΩΣΗΣ δε θα πρέπει να ιδωθεί ξεχωριστά από την επιλογή της εξουσίας να απελευθερώσει τις κατασχέσεις των σπιτιών. Σε μια κοινωνία που ο μοναδικός δρόμος για στέγη είναι το στεγαστικό δάνειο και οι εταιρίες real estate, με τα κύματα αστέγων να είναι προ των πυλών εξαιτίας των κατασχέσεων, η ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ –όπως και κάθε κατάληψη που καλύπτει στεγαστικές ανάγκες- είναι ένα κακό σπυρί για το κράτος. Και αυτό γιατί αποτελεί ένα ζωντανό και επιτυχημένο παράδειγμα πως η στέγη δεν είναι εμπόρευμα και πως με συλλογικούς αγώνες μπορούμε να πετύχουμε να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς σπίτι και σπίτι χωρίς ρεύμα.

Η ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ και όλοι αυτοί που τις επιτέθηκαν για να την εκκενώσουν αποτελούν τμήματα 2 διαφορετικών κόσμων που βρίσκονται σε σύγκρουση. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι το κράτος, τα ΜΜΕ, οι τράπεζες και οι μπασκιναραίοι θα προσπαθήσουν να σταματήσουν, να συκοφαντήσουν και να καταστρέψουν τις υποδομές και τα εγχειρήματα του κόσμου του αγώνα, της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης. Το ζήτημα είναι πως εμείς δε παύουμε να υπάρχουμε ως φυσικές παρουσίες και οι ανάγκες μας δε εξανεμίζονται επειδή έτσι αποφάσισε η κρατική δύναμη. Εμείς θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε και αύριο, με τα μυαλά και τα κορμιά μας να προσπαθούμε να ξαναφτιάξουμε τους χώρους μας και τις υποδομές μας, βασισμένοι στα προτάγματα και στις αρχές μας. Όσες τρικλοποδιές και να μας βάλουνε, εμείς οφείλουμε να σηκωνόμαστε και θα ξαναπερπατάμε!

ΤΕΡΜΑ ΜΕ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ, ΤΕΡΜΑ ΜΕ ΤΑ ΝΟΙΚΙΑ
ΦΤΩΧΟΙ-ΑΝΕΡΓΟΙ-ΑΣΤΕΓΟΙ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗΣ

κατάληψη Σαχίνη

Τα μπουκαλάκια σας και σ’ άλλη παραλία

Επειδή τα ψεύδη και οι προβοκάτσιες, δε μας φοβίζουν αλλά μας εξοργίζουν κι επειδή το στέκι στο βιολογικό είναι ένας τόπος όπου κι εμείς έχουμε ζήσει πολλές και όμορφες στιγμές, αναδημοσιεύουμε σαν μια ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης το κείμενο απάντηση στη νέα στοχοποίηση του.

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού (Persona non Grata)

ΥΓ.: αγαπημένοι μας ρουφιανοκαθηγητές του φυσικού (για εσάς που έχετε για χόμπυ το να κάνετε από καιρού εις καιρό δηλώσεις σε εντεταλμένη υπηρεσία λέμε) μας λείψατε… Άλλη δουλειά δεν έχετε ντάλα κατακαλόκαιρο; Κι ύστερα βασιλικότεροι του βασιλέος γίνεστε. Σάμπως δικό σας χωράφι είναι το κτήριο του βιολογικού; Άντε, καλή αντάμωση…

Για το ζήτημα της λέσχης

Κατεβάστε το κείμενο σε .pdf από εδώ: lesxi ergazomenoi

*****

Όταν παίρνεις τον δίσκο στη λέσχη,
κοιτάς τον εργαζόμενο στα µάτια;

Τις τελευταίες εβδομάδες έγιναν στη λέσχη του ΑΠΘ μια σειρά από στάσεις εργασίας ενώ και νέες είναι πιθανόν να συμβούν το επόμενο διάστημα. Δυστυχώς, η αντίδραση μεγάλης μερίδας συμφοιτητών και συμφοιτητριών κινήθηκε στο φάσμα της αδιαφορίας που ενίοτε έγινε και ανοιχτή επιθετικότητα αναπαράγοντας κλισέ περί «βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων που δυσκολεύουν τη ζωή µας εν µέσω εξεταστικής κλπ». Πίσω όμως από τα παράθυρα των διανομών της λέσχης, υπάρχει μία πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από τα στερεότυπα που ελαφρά τη καρδία αναπαράγονται.

Οι περίπου 120 εργαζόμενοι της λέσχης είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία εργολαβικοί. Είναι χωρισμένοι σε δύο εργολαβίες και δουλεύουν µε συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Από τις αρχές του Ιουνίου οι μισοί από αυτούς [που ανήκουν στη μια από τις δύο εργολαβίες] ήταν στον αέρα χωρίς συμβάσεις με πρόφαση διάφορα νομικά κωλύματα και ενώ τα κοντινά[1] και τα μακρινά[2] αφεντικά τους, ήταν μόνο μισόλογα και υπονοούμενα. έμμεσες απειλές και καλά φιλικές συμβουλές. Έτσι αναγκάστηκαν να συνεχίσουν να δουλεύουν με εικονικές μηνιαίες συμβάσεις και αόριστες υποσχέσεις.

Τελικά, 2 εβδομάδες μετά, δεν ξέρουν αν τα δεδουλευμένα του Ιουνίου θα καταβληθούν ποτέ ούτε και αν θα κολληθούν τα αντίστοιχα ένσημα [όπως είχε γίνει και τον Νοέμβρη του 2012]. Επιπλέον, τους ανακοινώθηκε ότι έχει ακυρωθεί η ανανέωση και των μακροπρόθεσμων συμβάσεών τους και από την 1η Ιουλίου απολύονται.

Και αυτά τα γεγονότα είναι απλά n πιο πρόσφατη πινελιά στον καμβά. Οι επιλογές του κράτους και της διοίκησης του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση και εντατικοποίηση της εργασίας: οι μισθοί έχουν μειωθεί στα επίπεδα του βασικού μισθού των 480€ και συχνά καταβάλλονται καθυστερημένα. Επιπλέον, εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται και δεν γίνονται νέες προσλήψεις με αποτέλεσμα να πέφτει περισσότερη δουλειά στους εναπομείναντες ενώ και η ίδια η δουλειά έχει αυξηθεί καθώς νέες λειτουργίες έχουν ανατεθεί στην ήδη υποστελεχωμένη λέσχη[3]. Το καλοκαίρι για την εργασία στις πανεπιστημιακές κατασκηνώσεις δεν καταβάλλονται επιδόματα για εκτός έδρας εργασία, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξαιρετικά δυσχερείς, καθώς δεν υπάρχουν ειδικές υποδομές μπάνιων, στέγασης κλπ. για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.

Όλος αυτός ο φόρτος εργασίας σημαίνει τρέξιμο, κούραση, ένταση και καβγάδες κατά τη διάρκεια της δουλειάς, και άρα κινδύνους ατυχημάτων για τους εργαζόμενους. Το μπαλάκι των ευθυνών πάει από τον ένα κατώτερο στον άλλον ανώτερο «αρμόδιο». Κανείς δε φταίει, αλλά με ένα μαγικό τρόπο τελικά όλα συγκλίνουν στο τρίπτυχο υποτίμηση-εντατικοποίηση-πειθάρχηση για όσους δουλεύουν και στον αποκλεισμό όσων περισσεύουν στους λογαριασμούς τους. Αλλά έτσι δεν είναι το μοτίβο της μισθωτής σκλαβιάς;

Για μας είναι ξεκάθαρο, εδώ και καιρό, ότι μέσα από τις φλυαρίες και τα νομικά τερτίπια συντελείται στο ΑΠΘ μια χωρίς προηγούμενο λεηλασία των ζωών μας, των δικών μας και των εργαζομένων. Από τις απολύσεις εργολαβικών υπαλλήλων και τους εξευτελιστικούς μισθούς σε όσους παρέμειναν, ως τις περικοπές συγγραμμάτων, το αβέβαιο μέλλον της λέσχης και τις αναμορφώσεις των προγραμμάτων σπουδών μας, η μοίρα της επισφάλειας είναι κοινή για όλες. Δουλεύουμε και θα δουλεύουμε με τους ίδιους εξευτελιστικούς μισθούς και με τις ίδιες εξοντωτικές συνθήκες εργασίας. Η καθημερινότητά μας στις σχολές εντατικοποιείται εξίσου και βιώνουμε τους ίδιους αποκλεισμούς εκεί, που τα αφεντικά λογαριάζουν ότι δε χωράμε, και την ίδια τρομοκράτηση, όποτε πάμε να σηκώσουμε κεφάλι.

Να πυκνώσουμε τις γραμμές της αλληλεγγύης
Να κοιταζόμαστε στα μάτια

Μέσα σ’ όλα αυτά, περισσότερο από οποτεδήποτε µας είναι ξεκάθαρο, ότι όσο δε μοιραζόμαστε τον αγώνα θα μοιραζόμαστε την ήττα. Όσο εμμένουμε σε μικροαστικές ονειρώξεις και ψευδαισθήσεις ατομικής διάσωσης, δε θα σταματήσουμε να κατρακυλάμε. Ως φοιτητές και φοιτήτριες, που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, το λέμε ξανά, ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από τα αφεντικά και τις υποσχέσεις τους αλλά πολλά από τις σχέσεις που ακόμα δεν χτίσαμε με άλλους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους. Έτσι, επιλέγουμε να στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους της λέσχης και επιθυμούμε να στέκονται και αυτοί δίπλα μας, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε κι όχι απλώς να επιβιώσουμε. Γιατί, αν η επιβίωση σημαίνει βόλεμα, βύσμα και καβάντζα, ζωή σημαίνει χειρονομίες συντροφικές. Αν η επισφάλεια είναι το να μην ξέρεις αν θα έχεις δουλειά αύριο, ασφάλεια είναι το αίσθημα ότι δεν είσαι μόνος/η.

Μέσα στη σκοτεινιά της εποχής η οργισμένη τρυφερότητα και η αλληλεγγύη µας ανοίγουν περάσματα.
Ας μην φοβηθούμε να τα περπατήσουμε …

.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/6 14:00

στην κάτω λέσχη

συνέλευση για το θέμα της λέσχης

.

13/6/2013

Συνέλευση για το Κόστος Φοίτησης
http://synkosfoi.espivblogs.net/

Η Συνέλευση για το Κόστος Φοίτησης (ΣγΚΦ) αποτελείται από άτομα και συλλογικότητες από διάφορες σχολές, που δεν ανήκουν σε παρατάξεις και δεν κατεβαίνουν σε εκλογές, τα οποία συναντιούνται με αδιαµεσολάβητους όρους και με κοινό άξονα τα ζητήματα για το κόστος φοίτησης.

Σκοπός μας δεν είναι απλά να καταδείξουμε την κατάσταση και τις συνέπειες αυτής στις ζωές μας, αλλά να δηλώσουμε ότι n λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός και της καθεμιάς από μας. Δεν περιμένουμε το κράτος n οποιονδήποτε άλλο φορέα να μεριμνήσει για εμάς. Στηριγμένοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις, συλλογικοποιούμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε για να μπλοκάρουμε κάθε κίνηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και να ικανοποιήσουμε άμεσα τις ανάγκες μας.

---

[1] διοίκησή του πανεπιστημίου και εργολάβους

[2] ανώτεροι κρατικοί θεσμοί, υπουργεία, ανώτατα δικαστήρια.

[3] εκτός από τη καθημερινή λειτουργία της λέσχης της ίδιας, οι εργαζόμενοι έχουν επιβαρυνθεί επιπλέον µε τους μπουφέδες των διαφόρων εκδηλώσεων του πανεπιστημίου, µε εργασία το σαββατοκύριακο προκειμένου η λέσχη να είναι ανοιχτή και το Σ/Κ, που σημαίνει λειτουργία µε ακόμη λιγότερο προσωπικό τις καθημερινές προκειμένου όσοι εργάστηκαν το ΣΚ να πάρουν τα ρεπό τους.