Πλαίσιο της συνέλευσης αδιαμεσολάβητου αγώνα για τη γενική συνέλευση του σ.φ. Φυσικού στις 15/11

Το παρακάτω κείμενο είναι το πρώτο πλαίσιο της συνέλευσης αδιαμεσολάβητου αγώνα. Το δημοσιεύουμε και εδώ για δύο λόγους. Πρώτον γιατί έχει μια ιστορική σημασία στη συζήτηση για τις δομές του φοιτητικού κινήματος καθώς είναι η πρώτη φορά που εισάγει με ολοκληρωμένο τρόπο τη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα ως δομή του φοιτητικού κινήματος. Δεύτερον γιατί ο κόσμος του αυτόνομου σχήματος συμμετέχει ως άτομα στη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα και άρα τα κείμενα που βγαίνουν εκφράζουν και εμάς. Ξεκαθαρίζουμε πάντως ότι η συμμετοχή μας στη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα δε σημαίνει επουδενί πως οι υπόλοιποι συμμετέχοντες ταυτίζονται με τις απόψεις του αυτόνομου σχήματος ούτε πως ο σκοπός της συμμετοχής μας είναι αυτός. Στόχος της ΣΑΑ είναι ο πλουραλισμός και η σύνθεση των διαφορετικών προσεγγίσεων των ανθρώπων που συμμετέχουν.

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού (Persona non Grata)

*********

ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Σ.Φ. ΦΥΣΙΚΟΥ

Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου βιώνουμε μια συνολική επίθεση σε κάθε πτυχή της ζωής μας, με νέα μέτρα να προστίθενται καθημερινά και με το πολιτικό σύστημα να  χρησιμοποιεί οποιοδήποτε επικοινωνιακό όπλο έχει για να μας τρομοκρατήσουν και να μας πείσουν ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος για νq «βγούμε από την κρίση», δηλαδή τη κρίση της δικιάς τους κερδοφορίας. Το τελευταίο καιρό μάλιστα, η όποια βιτρίνα δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης έχει πέσει και πλέον το καπιταλιστικό σύστημα και οι ιεραρχικές κοινωνικές σχέσεις μας δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο: αυτό της άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης, της τρομοκράτησης, της εξαθλίωσης του κόσμου στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των αφεντικών.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που μάλιστα προβάλλεται και από τα ΜΜΕ , αλλά τελείως διαστρεβλωμένα: ως κατεύθυνση για τη «σωτηρία της χώρας», για τον «εξορθολογισμό της οικονομίας μας», των «θυσιών όλων μας, για να γυρίσουμε στην ανάπτυξη» και μιας συνειδητής προσπάθειας τρομοκράτησης της κοινωνίας. Υπάρχει όμως και μια πραγματικότητα που συνειδητά αποσιωπάται. Αυτή των συλλογικών κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται σε αυτήν την πολιτική κατεύθυνση . Των μαχητικών απεργιών διαρκείας από διάφορους κλάδους τον τελευταίο καιρό, κόντρα στη μεμονωμένες, συμβολικές και ακίνδυνες για το σύστημα απεργίες μίας, δύο ημερών, που προτάσσουν οι κομματικές ηγεσίες. Των καταλήψεων υπουργείων και άλλων δημόσιων κτηρίων, των συνελεύσεων γειτονίας που βασίζονται και κινούνται σε σχέσεις ισοτιμίας και αλληλεγγύης, των συνελεύσεων που αντιτίθενται σε συγκεκριμένα κομμάτια της επίθεσης, (π.χ. δείχνοντας έμπρακτα τις σχέσεις αλληλεγγύης, επανασυνδέοντας το ρεύμα σε όποιον το κόψουν λόγω μη πληρωμής του χαρατσιού ή π.χ. ενάντια στο αντίτιμο για τα νοσοκομεία). Ταυτόχρονα, αγώνες έχουν ξεσπάσει και ξεσπούν και στο εξωτερικό, όπως οι αραβικές εξεγέρσεις, το κίνημα στη Χιλή ή οι μαχητικές διαδηλώσεις που ξαναξεκινάν στην Αγγλία.

Δεν πρέπει να έχουμε την αυταπάτη ότι τα μέτρα και η πολιτική αυτή θα σταματήσει μόνη της, ότι αν ο καθένας λειτουργήσει ατομικά και κοιτώντας τη πάρτη του, θα αντέξει και θα διασωθεί από αυτήν την κατάσταση. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι οι ανάγκες μας είναι κοινές, αν δεν αντισταθούμε συλλογικά, αν δεν κατανοήσουμε ότι ο δρόμος που θα βαδίσουμε μπορεί να χτιστεί μόνο με το δικό με το δικό μας κόπο και όχι από κάποιους σωτήρες, αυτή η «ασφαλής και σίγουρη» προαναφερθείσα κατάσταση άγριας εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης θα παγιωθεί. Με αφορμή την 17 Νοέμβρη, και τι σημαίνει για εμάς σήμερα το βασικό σύνθημα εκείνης της εξέγερσης, θα θέλαμε να πούμε δυο λόγια για την κατάσταση στην κοινωνία και μέσα στο πανεπιστήμιο και το πώς μπορούμε να κινηθούμε.

 ΨΩΜΙ

Η λέξη «ψωμί» δε θα μπορούσε ποτέ να αντιπροσωπεύσει απλά και μόνο την έννοια της τροφής. Σε αυτή συγκεντρώνεται η αρχική προϋπόθεση της ύπαρξης του ανθρώπου. Συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα που χρειάζεται προκειμένου να ζήσει. Το υπάρχον σύστημα ανέκαθεν είχε τη πρόθεση τα μέλη της κοινωνίας να κοπιάζουν τα μέγιστα προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώνουν. Εξ ου και η πάγια τακτική του να εμπορευματοποιεί κάθε αγαθό που καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων. Από το φαγητό και το νερό, τη στέγη, το ρεύμα και τον ρουχισμό, μέχρι τη μόρφωση και τη ψυχαγωγία του.

Στην πτυχή του κοινωνικού συνόλου που ονομάζεται «φοιτητές» αυτή η κερματοποίηση κάθε μπουκιάς του (διατροφικής, βιοτικής και πνευματικής) έρχεται με τις συνεχείς προσπάθειες χρηματικής εκμετάλλευσης των αναγκών μας. Ας μην ξεχνάμε τις περικοπές στη διανομή συγγραμμάτων, το περσινό ενδεχόμενο λουκέτο της λέσχης, που εξακολουθεί να απειλεί, την επιβολή επίδειξης πάσο, το αντίτιμο σε άλλες λέσχες,  το φωτεινό παράθυρο που άνοιξε στις εστίες και τα 150 ευρώ μηνιάτικο για εκείνους που δε δικαιούνται πλέον να μένουν εκεί, το πεντάευρω στις κατασκηνώσεις, το δεκάευρω στο γυμναστήριο. Και όσο μικρά κι αν είναι τα ποσά, δεν αλλάζουν το γεγονός ότι σιγά σιγά θα μας γίνουν συνήθεια.

Η απάντησή μας σε όλα αυτά είναι οι συνεχιζόμενοι και εντεινόμενοι αγώνες, αλλά και η δημιουργία συλλογικών δομών, κάτι που προτείναμε και κατά τη διάρκεια των καταλήψεων του Σεπτέμβρη. Στο θέμα της διατροφής μας, οι αγώνες για τη λέσχη συνδυάζονται και με τη συλλογική κουζίνα. Μια προσπάθεια κατά την οποία μαγειρεύουμε διαδοχικά ο καθένας για τους υπόλοιπους, μειώνοντας έτσι τα καθημερινά μας έξοδα, αποφεύγοντας την σύγχρονη γαστρονομική κουλτούρα του έτοιμου σάπιου φαγητού, και φέρνοντας μέσα στη σχολή ένα μακρύ νοητό τραπέζι στο οποίο καθόμαστε και τρώμε όλοι μαζί.

ΠΑΙΔΕΙΑ

Η έννοια της παιδείας σε ένα σύστημα που κινείται γύρω από το κέρδος χάνει ολοένα και περισσότερο το νόημά της. Δεν εμπεριέχει την ουσιαστική γνώση του κόσμου που μας περιβάλλει και την καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος και της ψυχής. Αντί αυτού, προάγει την υπερεξειδίκευση και τη συσσώρευση πληροφοριών, που θα χρησιμοποιηθούν από το άτομο περισσότερο για τη συντήρηση και την ανάπτυξη του ίδιου του συστήματος , παρά για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Καθίσταται, δηλαδή, ένα εμπορικό προϊόν το οποίο διακινείται αποκλειστικά μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος και το οποίο θρέφει άβουλους καταναλωτές και μυαλά στις υπηρεσίες των επιχειρήσεων.

Ως φοιτητές βιώνουμε αυτή την κατάσταση σε ένα κυρίαρχο κομμάτι της ζωή μας. Με το νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, μάλιστα, που πρόσφατα ψηφίστηκε, αυτή η κατάσταση τείνει να παγιωθεί. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, εμείς οι ίδιοι αφενός να μπλοκάρουμε τη συνεχή εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, αφετέρου να εφεύρουμε διαδικασίες συλλογικής αυτομόρφωσης. Να φτιάξουμε δομές που θα διευκολύνουν την κυκλοφορία, την ανταλλαγή και τη σύνθεση των γνώσεων και των δυνατοτήτων του καθενός και της καθεμιάς. Να αμφισβητήσουμε τις ιεραρχίες του κυρίαρχου εκπαιδευτικού συστήματος (π.χ. αυθεντία του καθηγητή, επιβολή στους φοιτητές). Να σπάσουμε την αποκλειστικότητα που έχει πάνω στο τι μαθαίνουμε, πως το μαθαίνουμε και την πιστοποίηση ότι το μάθαμε, η οποία παραγκωνίζει κάθε εναλλακτική πρόταση μάθησης. Να είμαστε εμείς αυτοί που θα διαχειριζόμαστε το κοινωνικό αγαθό της γνώσης με άξονα τις κοινές μας ανάγκες. Ως κομμάτι αυτής της διαδικασίας είναι σημαντική η διεξαγωγή αντιμαθημάτων, όπου ο καθένας και η καθεμία μπορεί να μοιραστεί τις γνώσεις και την πείρα του πάνω σε κάποιο θέμα που τον-την ενδιαφέρει. Επίσης, μια πρόταση είναι το στήσιμο ελεύθερης βιβλιοθήκης στη σχολή, που θα μπορεί να λειτουργήσει ως πεδίο ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πως μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία όταν χιλιάδες κάμερες καταγράφουν τα πάντα, όταν διαδηλώνεις υπερασπιζόμενος έναν πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής και σε φλομώνουν στα χημικά και με την παραμικρή αφορμή (πλέον και χωρίς αυτήν) σε σαπίζουν στο ξύλο? Πως μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία σκέψης και έκφρασης σε μια κοινωνία που γεμίζει τα παιδιά με ένα κάρο άχρηστες πληροφορίες χωρίς να τους μαθαίνει πως να τις επεξεργάζονται, να τις κρίνουν και να τις αναδημιουργούν? Μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό πληροφοριών και προτύπων μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος. Ο καθένας εγκλωβίζεται μέσα σε ρόλους που του επιβάλλονται.

Ακόμα και μέσα στο πανεπιστήμιο, έναν δημόσιο χώρο που «εξελίσσεται η σκέψη, η επιστήμη, ανοίγουν νέοι δρόμοι», οι φύλακες είναι εκεί για να σε ελέγχουν, οι χώροι του είναι κλειδωμένοι και δεν υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση από όποιον το επιθυμεί, όποτε αυτός έχει ανάγκη να βρεθεί εκεί. Για να πάρουμε πάσο είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε τα στοιχεία μας μαζί με φωτογραφία σε μια επιχείρηση, χωρίς το πανεπιστήμιο να φέρει καμία ευθύνη για το πώς αυτά θα χρησιμοποιηθούν. Μπορεί τελικά να ‘χεις μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και ανωνυμίας όταν ζεις σε μια μεγάλη πόλη αποξενωμένος από τους ανθρώπους γύρω σου, αλλά το μάτι του «μεγάλου αδερφού» ξαγρυπνά. Ελευθερία θα ήταν να μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε και όχι να απομνημονεύουμε. Να έχουμε πρόσβαση σε όλα τα απαραίτητα αγαθά, χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να δουλεύουμε όλη μέρα προκειμένου να τα αποκτήσουμε. Να σπουδάζουμε φυσική για να μάθουμε πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω μας και να μπορέσουμε να συνεισφέρουμε στην κοινωνία που ζούμε κι όχι για να βρούμε μια καλύτερη και πιο καλοπληρωμένη δουλειά. Να τριγυρνάμε ελευθέρα σε μια πόλη χωρίς αστυνόμευση και σε ένα πανεπιστήμιο χωρίς φύλακες, γιατί τίποτα από αυτά δεν μπορεί να σου προσφέρει καμία αίσθηση ασφάλειας-μόνο τρομοκρατία. Αυτό που θα σε κάνει να νοιώσεις ασφάλεια είναι ζωντανοί δρόμοι, γεμάτοι ανθρώπους κι όχι δρόμοι νεκροί και περιφρουρημένοι. Να μην ζούμε μέσα σε πλασματικές ανάγκες και τελικά να είμαστε πάντα ανικανοποίητοι. Ελευθερία είναι να μπορείς να σκέφτεσαι πέρα από τα όρια αυτής της στενόμυαλης κοινωνίας.

 ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥ ΑΓΩΝΑ: μια νέα δομή του φοιτητικού κινήματος

Για την υλοποίηση των αποφάσεων του συλλόγου, τη συνδιαμόρφωση πλαισίων, τη διεξαγωγή των αγώνων, εισάγουμε μια νέα δομή, τη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα (ΣΑΑ). Κάνουμε αυτή την επιλογή γιατί θεωρούμε αναγκαίο οι δομές μέσα από τις οποίες δρούμε σαν φοιτητικό κίνημα να χαρακτηρίζονται από αλληλεγγύη, συντροφικότητα, εμπιστοσύνη, απαλλαγμένες από λογικές ανάθεσης και όλοι-όλες να συμμετέχουμε ισότιμα και να μπορούμε να συνδιαμορφώνουμε από μηδενική βάση (πάντα κάτω από ένα κινηματικό πρίσμα) το πολιτικό περιεχόμενο και τις δράσεις των αγώνων μας. Οι αποφάσεις θέλουμε να παίρνονται από τη βάση και οι αναλύσεις να μην αναλώνονται σε αντιπαραθέσεις έτοιμων πολιτικών προγραμμάτων και κομματικών γραμμών. Ανάγκη μας είναι να πορευτούμε ο ένας πλάι στην άλλη και όχι οι πολλοί πίσω από λίγους. Να αποφασίζουμε εμείς για εμάς. Η συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα δεν είναι πολιτική συλλογικότητα. Είναι δομή του φοιτητικού κινήματος. Η θέση και ο ρόλος της είναι αντίστοιχοι με αυτούς που στους προηγούμενους αγώνες κατείχε η συντονιστική επιτροπή. Στη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα δεν μπορούν να συμμετέχουν 1) Φασίστες, ρατσιστές, εθνικιστές είτε κατεβαίνουν σε εκλογές είτε όχι. 2) Όσοι θεωρούν τον καπιταλισμό ένα ανθρώπινο σύστημα. 3)Παραταξιακοί, δηλαδή όλοι όσοι είναι μέλη ομάδων και οργανώσεων που κατεβαίνουν στις φοιτητικές εκλογές ή σε άλλες εκλογές όπου αναδεικνύονται άνθρωποι με δικαίωμα να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς.. Οι τρεις αυτές προϋποθέσεις συμμετοχής στη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα δεν εισάγονται με σκοπό την περιχαράκωση. Εισάγονται γιατί η εμπειρία των προηγούμενων κινημάτων δείχνει ότι μόνο έτσι μπορεί να δημιουργηθεί το έδαφος ώστε να μπορούμε να εκφραστούμε και να δρούμε αδιαμεσολάβητα. Η θέλησή μας να οργανωνόμαστε με αυτό τον τρόπο συνεπάγεται ότι δε χωράνε αντιλήψεις και πρακτικές εξ’ ορισμού αντιπαραθετικές.

Η πρώτη προϋπόθεση μπαίνει γιατί οι αγώνες μας δεν μπορεί να στρέφονται εναντίον άλλων καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων (όπως οι μετανάστες) ή να αναπαράγουν ρατσιστικές ανισότητες ή διακρίσεις (με βάση τη σεξουαλική προτίμηση, την ηλικία, το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή και τη γλώσσα, την κατάσταση της υγείας κλπ). Επίσης δεν μπορούν να στοχεύουν σε καταστάσεις ανελευθερίας και απαγόρευσης των κινηματικών δραστηριοτήτων.

Η δεύτερη προϋπόθεση μπαίνει γιατί η ΣΑΑ είναι πρωτίστως μια δομή αγώνα και όχι μια δομή ενάντια στις παρατάξεις. Υπάρχει συχνά η τάση να κατηγορούνται για όλα τα δεινά που ζούμε τα κόμματα και οι παρατάξεις και ο κόσμος να απαιτεί την κατάργηση τους πιστεύοντας ότι αυτό θα λύσει τα προβλήματα. Η δεύτερη προϋπόθεση λέει ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τις σχέσεις κυριαρχίας ανάμεσα στους ανθρώπους, και τα δεινά που ζούμε συμβαίνουν όχι εξαιτίας των παρατάξεων αλλά εξαιτίας του συστήματος και του ότι δεν αγωνιζόμαστε εμείς οι ίδιοι καθημερινά για να το εμποδίσουμε. Μπορεί οι παρατάξεις να είναι μέρος του προβλήματος αλλά είναι μόνο αυτό: μέρος, όχι όλο το πρόβλημα. Υπό αυτό το πρίσμα η λύση δε βρίσκεται στην κατάργηση των παρατάξεων έτσι απλά (που θα χαροποιούσε πολύ και όσους θέλουν να εξαλείψουν κάθε κινηματική ζωή από το πανεπιστήμιο) αλλά στο να διεξάγουμε αγώνες ενάντια στις εκφάνσεις του καπιταλισμού στη ζωή μας και στο να τους αυτοοργανώνουμε προσπερνώντας τις παρατάξεις και τη διαμεσολάβησή τους.

Η τρίτη προϋπόθεση μπαίνει γιατί οι εκλογές είναι μια διαδικασία ανάδειξης αντιπροσώπων, δηλαδή μεσολαβητών και άρα εξ’ ορισμού εχθρική με την αδιαμεσολάβητη δράση. Είναι επίσης και μια διαδικασία συμπύκνωσης της παραταξιακής λογικής που βλέπει τον αγώνα ως αντιπαράθεση έτοιμων πολιτικών προγραμμάτων και όχι ως την σύνθεση των όποιων προτάσεων από όλους τους αγωνιζόμενους. Η λογική αυτή στους προηγούμενους αγώνες μετέτρεψε τις συντονιστικές επιτροπές σε πεδίο αντιπαράθεσης παραταξιακών μηχανισμών μην αφήνοντας περιθώριο στους υπόλοιπους αγωνιζόμενους να συμμετέχουν με ισότιμους όρους και πολλές φορές καπελώνοντάς τους. Η προϋπόθεση αυτή βέβαια, δε σημαίνει ότι αν κάποιος συμφοιτητής συμμετείχε στο παρελθόν σε εκλογικό ψηφοδέλτιο αποκλείεται δια παντός. Εάν σκέφτεται να σταματήσει να συμμετέχει από εδώ και στο εξής μπορεί να έρθει για να δει τι σημαίνει αδιαμεσολάβητος αγώνας και να κρίνει.

Το γεγονός ότι οι παρατάξεις αποκλείονται από τη συμμετοχή στη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα δε σημαίνει ότι αποκλείονται και από τη συμμετοχή στις δράσεις του συλλόγου. Οι δράσεις του φοιτητικού κινήματος πρέπει να χαρακτηρίζονται από δημοκρατία στο εσωτερικό τους. Έτσι λοιπόν αν υπάρχουν άτομα, οργανώσεις, ομάδες που θέλουν να οργανώσουν εκδηλώσεις μέσα σε μια κατάληψη της σχολής, αν θέλουν να βρεθούν στο μπλοκ του συλλόγου σε μια πορεία με το δικό τους λόγο κλπ μπορούν να το κάνουν, αρκεί βέβαια να χρησιμοποιούν τη δική τους υπογραφή και να μην προσπαθούν να καπελώσουν το σύλλογο και τις αποφάσεις του. Εξαίρεση αποτελούν εκδηλώσεις, κείμενα, δράσεις εθνικιστικού-φασιστικού περιεχομένου.

Δράσεις:

• Κατάληψη της σχολής από Τετάρτη 16/11 έως Παρασκευή 18/11

• Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα την Τετάρτη 16/11 στις 12⁰⁰

• Συντροφική Κουζίνα τη Τετάρτη 16/11 στις 20⁰⁰

• Συζήτηση για τη δημιουργία συλλογικής βιβλιοθήκης, τη Πέμπτη 17/11 στις 12⁰⁰

• Συμμετοχή του συλλόγου στη πορεία του Πολυτεχνείου, την Πέμπτη 17/11 στις 18⁰⁰

•  Αντιμάθημα Φυσικής “Οπτική της φωτογραφίας” τη Παρασκευή 18/11, στις 15⁰⁰

• Παράσταση διαμαρτυρίας στον υπεύθυνο κτηρίου για το κλείδωμα των αιθουσών και των πλαϊνών και πίσω εισόδων της σχολής, τη Τρίτη 22/11 στις 12⁰⁰, και άνοιγμά τους αν το αίτημα δε γίνει δεκτό

•  Νέα Γενική Συνέλευση τη Δευτέρα 28/11 ή, εξ αναβολής, την Τρίτη 29/11, στις 12⁰⁰ στην Α11

 

Η απόφαση αυτή θα υλοποιηθεί στο βαθμό που ο κόσμος που την ψήφισε θα τη στηρίξει έμπρακτα. Ο καθένας και η καθεμιά ας αναλάβει την ευθύνη της συμμετοχής.

Κάθε περαιτέρω ιδέα δράσεων είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

Το επόμενο πλαίσιο θα συνδιαμορφωθεί από μηδενική βάση από όσες και όσους θα συμμετέχουν στη συνέλευση αδιαμεσολάβητου αγώνα.

Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα

15.11.2011